تاریخچه خیاطی

ریشه خیاطی

تاریخچه خیاطی ریشه باستانی دارد که تخمین زده می شود از دوران پارینه سنگی آغاز شده. از دوخت برای دوختن پوست حیوانات برای لباس و سرپناه استفاده می شد. به عنوان مثال ، اینوئیت ها برای نخ و سوزن های ساخته شده از استخوان از سینوسی استفاده می کردند ؛ دوخت با بافت برگهای گیاهی در آفریقا ایجاد شد ، بافنده های زولو ، که از نوارهای نازک برگ نخل به عنوان “نخ” استفاده می کردند تا نوارهای گسترده تری از برگ خرما را که به صورت کلاف بافته شده بود بخیه بزنند.

در تاریخچه خیاطی بافت پارچه از الیاف طبیعی از حدود 4000 سال قبل از میلاد در خاورمیانه و شاید در اوایل دوره نوسنگی آغاز شد و دوختن پارچه این پیشرفت را همراه داشت.  در دوران قرون وسطی ، اروپاییانی که توانایی مالی آن را داشتند ، خیاطان را استخدام می کردند. اهمیت حیاتی خیاطی در موقعیت افتخارآمیز در بسیاری از تاجگذاری های اروپایی از قرون وسطی نشان داده شد.

به عنوان مثال رابرت ردکلیف ، ارل اول ساسکس که در سال 1509 در تاجگذاری هنری هشتم انگلستان به لرد فاضل منصوب شد ، خیاطی در بیشتر موارد شغل زن بود. لباس برای اکثر مردم یک سرمایه گران بود و زنان نقش مهمی در افزایش طول عمر لباس داشتند.

از دوخت برای تعمیر البسه نیز استفاده می شد. لباسهایی که رنگ آنها کمرنگ شده بود از داخل آنها استفاده می شدند تا تبدیل  به البسه نو شوند و بتوانند همچنان از آن استفاده کنند و گاهی اوقات مجبور بودند جدا شوند و دوباره دوخته شوند تا متناسب با این هدف باشد.

هنگامی که لباس فرسوده یا پاره شد ، آن را جدا می کردند و پارچه قابل استفاده مجدد را به هم می دوختند و لباس های جدید را استفاده می کردند یا از آن لحاف می ساختند ،  در غیر این صورت استفاده عملی می کردند. مراحل زیادی که در ساخت لباس از ابتدا (بافندگی ، ساخت الگو ، برش ، تغییرات و غیره) انجام می شد ، به این معنی بود که زنان اغلب مهارت خود را در یک مهارت خاص با یکدیگر مبادله می کردند.

سوزن دوزی تزئینی مانند گلدوزی یک مهارت ارزشمند است و زنان جوان با داشتن وقت و امکانات برای ایجاد مهارت خود در این زمینه تمرین می کردند. از قرون وسطی تا قرن هفدهم میلادی ، وسایل خیاطی مانند سوزن ، سنجاق و ماسوره در جهیزیه بسیاری از عروس های اروپایی گنجانده شده بود.